کد مطلب:19962 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

اگر كسي در مورد شخصي از فردي سؤال كرد واو گفت: فلان كار را كرده، آيا غيبت كرده است؟

يكي از مواردي كه فقها غيبت كردن را جايز شمرده اند، غيبت در مقام مشورت است؛ يعني اگر كسي در امور مهم شخصي يا اجتماعي از قبيل ازدواج و معاملات و اشتغالات دولتي و غيره با انسان مشورت كند، در صورتي كه احتياج به ذكر نقاط ضعف و عيوب وي باشد، اظهار عيب اشكالي ندارد، بلكه گاهي لازم ميباشد. امام علي(ع) ميفرمايد: المستشار مؤتمن؛ كسي كه مورد مشورت قرار مي گيرد، بايد امين باشد و در مشورت خيانت نكند. معناي روايت فوق آن است كه مشاور از بيان حقيقت، دريغ نكند و آن چه ميداند، در مقام مشورت بازگو نمايد. شيخ انصاري ميگويد: يكي از مواردي كه از حكم حرمت غيبت، استثنا شده، نصيحت مشورت كننده است، زيرا كسي كه مورد مشورت قرار مي گيرد، وظيفه دارد آن چه را كه به خير و صلاح طرف مشورت است، به وي تذكر دهد و اگر نگويد، به او خيانت كرده است. گاهي از اوقات مفسدة نصيحت نكردن (واقعيات را نگفتن) از ارتكاب غيبت بيشتر است. حتي اگر كسي با انسان مشورت نكند و بخواهد با زني ازدواج كند كه عيوب او را نمي داند و اين شخص ميداند كه آن زن داراي نواقصي (مثلاً نقص هاي جسمي) است كه اگر آنها را به اين مرد تذكر ندهد، زيان هايي به بار خواهد آورد، بايد او را آگاه كند، هر چند از اين طريق مرتكب غيبت شود. البته احتياط ايجاب ميكند كه اگر بدون ذكر عيب ميتواند نظرش را برساند، به همين اندازه بسنده كند، مثلاً همين قدر بگويد كه: صلاح تو را در اين معامله نمي دانم و يا صلاح تو در ازدواج با فلاني نيست، و به ذكر جزئيات نپردازد.